CENTRUM EDUKACYJNE

KIM SĄ NAJWIĘKSI GRACZE

W ciągu ostatnich lat rynek walut obcych rozszerzył się z takiego, na którym handlowały wyłącznie banki na taki, w którym biorą udział również inne rodzaje instytucji finansowych. Między nimi znajdują się brokerzy i animatorzy rynków, korporacje niefinansowe, firmy inwestycyjne, fundusze emerytalne i fundusze hedgingowe.

Jego centrum przeniosło się z obsługi importerów i eksporterów na obsługę ogromnych liczb inwestycji zagranicznych i innych przepływów kapitałowych, które mają obecnie miejsce. Ostatnio rynek walut obcych w ciągu dnia stał się dość popularny, a wiele firm oferuje usługi tradingowe małym inwestorom.

Rynek walut obcych to rynek pozagiełdowy; oznacza to, że nie ma głównego centrum wymiany i rozliczeń, w którym dopasowywałoby się zlecenia. Geograficzne „centra” tradingowe istnieją jednak na całym świecie i są to (w kolejności ich stopnia ważności): Londyn, Nowy Jork, Tokio, Singapur, Frankfurt, Genewa i Zurych, Paryż i Hongkong. W skrócie transakcje na rynku walut obcych zawierane są pomiędzy uczestnikami w oparciu o zaufanie i reputację gwarantujące spełnienie umowy. Banki handlujące między sobą polegają wyłącznie na tym. Na rynku detalicznym wymaga się prawnie wiążącej umowy w formie pisemnej od klientów i brokerów w zamian za złożenie depozytu finansowego, na podstawie którego klienci mogą inwestować.

Niektórzy uczestnicy rynku mogą angażować się w „dobre” rynki, zawierając transakcje międzynarodowe w celu zakupu lub sprzedaży towaru. Inni mogą próbować swych sił w „bezpośrednich inwestycjach” w zakłady i wyposażenie lub mogą uczestniczyć w rynku „pieniężnym”, inwestując w krótkoterminowe instrumenty debetowe za granicą. Różni inwestorzy, maklerzy i spekulanci mogą koncentrować się na okresie trwającym od kilku minut do kilku lat. Jednak bez względu na to, czy są inwestorami oficjalnymi, czy prywatnymi oraz na ich motywację (czy to inwestycja, fundusz hedgingowy, spekulacja, arbitraż, zapłata za import lub chęć wpływu na oprocentowanie), wszyscy tworzą łączny popyt i podaż walut — wszyscy odgrywają rolę w określaniu kursu w danym momencie.

BANKI ŚWIATOWE NA RYNKU WALUTOWYM

Bank Kanady (Kanada)

Bank Kanady to krajowy bank centralny. Nie jest to bank komercyjny i nie oferuje usług bankowych indywidualnym osobom. Odpowiada jednak za politykę monetarną Kanady, obligacje państwowe, system finansowy i zarządzanie funduszami. Jego główna rola, zgodnie z Ustawą o Banku Kanady, polega na „zapewnianiu dobrobytu gospodarczego i finansowego Kanady”.

Bank Anglii (Wielka Brytania)

Role i funkcje banku ewoluowały i zmieniały się w ciągu jego trzystuletniej historii. Od założenia był to bank rządowy i od końca XVIII wieku służył ogólnie jako bank systemu bankowego — bank dla innych banków. Oprócz świadczenia usług klientom, Bank Anglii zarządza kursem wymiany walut obcych w Wielkiej Brytanii i rezerwami złota.

Bank realizuje dwa zasadnicze cele - stabilność pieniężna i stabilność finansowa. Obecność Banku w przestrzeni publicznej uwidacznia się najbardziej w postaci banknotów, a od niedawna również w decyzjach dotyczących stóp procentowych. Bank posiada monopol na emisję banknotów na terytorium Anglii i Walii od początku XX wieku. Jednak dopiero od roku 1997 Bank jest ustawowo odpowiedzialny za ustalanie oficjalnych stóp procentowych w Wielkiej Brytanii.

Bank Japonii (Japonia)

Bank Japonii jest bankiem centralnym Japonii. Posiada osobowość prawną, działa w oparciu o Ustawę o Banku Japonii (zwaną dalej Ustawą) i nie jest agencją rządową ani prywatną korporacją. Ustawa wskazuje następujące zadania Banku: 'emisja banknotów i nadzór walutowy oraz monetarny', a także 'zapewnienie sprawnego rozliczania środków między bankami i innymi instytucjami finansowymi, co przyczynia się do utrzymania dobrze zorganizowanego systemu finansowego'.

Ustawa określa również zasadę prowadzonego przez Bank nadzoru walutowego i monetarnego: 'Celem działalności Banku jest nadzór walutowy i monetarny realizowany poprzez dążenie do utrzymania stabilności cen, aby zapewnić prężny rozwój gospodarki krajowej'.

Bank Meksyku (Meksyk)

Bank Meksyku jest bankiem centralnym w tym kraju, konstytucyjnie niezależnym pod względem funkcji i administracji. Jego zadaniem jest zapewnienie waluty krajowej dla gospodarki Meksyku. W tym zakresie Bank dąży do realizacji celu określanego jako stabilizacja siły nabywczej waluty. Ponadto do zadań Banku należy promocja zdrowego rozwoju systemu finansowego i zapewnienie efektywnego funkcjonowania krajowych systemów płatniczych.

Europejski Bank Centralny (Unia Europejska)

EBC jest bankiem centralnym wspólnej waluty Europy – euro. Podstawowym zadaniem EBC jest ochrona siły nabywczej euro i utrzymanie stabilności cen w Eurostrefie. Eurostrefa obejmuje 18 państw członkowskich Unii Europejskiej, które wprowadziły walutę euro od roku 1999.

System Rezerwy Federalnej (Stany Zjednoczone)

Federalny Komitet ds. Otwartego Rynku (FOMC) ustala politykę monetarną, aby wspomagać realizację celów gospodarki krajowej. Dyrektor Banku Rezerwy Federalnej w Nowym Jorku jest jedynym dyrektorem banku regionalnego, któremu przysługuje stałe prawo głosu i który zgodnie z tradycją jest wybierany na stanowisko wiceprzewodniczącego Komitetu. Pozostali dyrektorzy zasiadają w komitecie w trybie rotacyjnym. Kadencja trwa jeden rok.

Szwajcarski Bank Narodowy (Szwajcaria)

Szwajcarski Bank Narodowy prowadzi krajową politykę monetarną jako niezależny bank centralny. Konstytucja i ustawodawstwo zobowiązują go do działania w zgodzie z interesami kraju jako całości. Jego zasadniczym celem jest utrzymanie stabilności cen z uwzględnieniem aktualnej sytuacji gospodarczej. W ten sposób tworzy odpowiednie warunki do rozwoju gospodarczego. Ustawa określa również zasadę prowadzonego przez Bank nadzoru walutowego i monetarnego: 'Celem działalności Banku jest nadzór walutowy i monetarny realizowany poprzez dążenie do utrzymania stabilności cen, aby zapewnić prężny rozwój gospodarki krajowej'.

O nas
Platformy
Rodzaje rachunków
Narzędzia rynkowe
Centrum edukacyjne
Partnerzy i członkowie